Afgelopen maandagavond bereikte ons het verschrikkelijke bericht dat Martien is overleden. Het is kort voor de wekelijkse repetitie van het fanfareorkest  en het bericht slaat in als een bom. De dag ervoor, op zondag, hebben we de hele dag nog kunnen genieten van zijn grappen en zijn schaterlach tijdens een repetitiedag . Het is zo onwerkelijk dat zijn plekje in het orkest voortaan leeg blijft.

Martien was bijna 48 jaar lid van muziekvereniging Eendracht. Begonnen als slagwerker en later ook nog een blaasinstrument gaan bespelen, de bugel. Op maandagavond was hij een trouw lid bij de repetities van de fanfare en elke woensdagavond was hij te vinden in Puiflijk, op de repetitie van de Drumcombinatie Afferden – Puiflijk, de DCAP. Hij was er altijd, het was een verenigingsman én een muzikant in hart en nieren.

Bij de DCAP was het altijd ‘ons Martien’, hoe kan het ook anders als je       2 broers, Chris en Theo, ook deel uitmaken van deze club. Met de marsen nam Martien de scherpe trom voor zijn rekening en bij de concertwerken kon je hem echt overal inzetten. Je herkende Martien tijdens een concert meteen op het podium, hij was degene die naast muziek maken ook dacht aan het oog van het publiek en hij vermaakte iedereen smakelijk met zijn soepele bewegingen. Dit was een genot om naar te kijken!

Bij het fanfareorkest vormde Martien samen met Ellen de Waal de, in zijn ogen, belangrijkste sectie van het orkest, namelijk de 3^e bugels. Samen benoemden zij Martien tot concertmeester van de 3^e bugels. Het was een 2 eenheid die onafscheidelijk was en zelfs Piet, de man van Ellen, kwam hier moeilijk tussen. Samen hadden ze het heel gezellig op de repetities en bedachten ze soms samen ludieke dingen.

In zijn muzikale carrière bij Eendracht heeft Martien zowel met het fanfareorkest als met de drumband en later de DCAP aan heel veel concoursen deelgenomen. Tijdens deze concoursen had Martien naast een muzikale rol ook een zeer belangrijke vermakende rol. Voordat de dirigent en voorzitter met het juryrapport bij de leden waren, had Martien zijn liedje al klaar. Het maakte niet uit hoeveel punten er waren behaald, Martien zorgde er wel voor dat het puntenaantal werd verwerkt in een liedje en dit werd vervolgens tot in de kleine uurtjes gezongen. Dit wisselde hij dan af met ‘we hebben de urste prijs gewonnen’ en het was feest.

De drumband en later DCAP ging in het verleden bijna elk jaar op marconcours en hierbij was er één doel, 90 punten halen zodat ze vervolgens mochten deelnemen aan het topconcours in Barneveld. Martien heeft jarenlang gezongen ‘we gaan naar Barneveld, want we hebben kiep besteld’. In 2001 én 2006 is Martien’s  gezang waarheid geworden.

Als we met de DCAP of fanfare met de bus op pad gingen, konden we er dus zeker van zijn dat het gezellig werd. Met het zweet op zijn voorhoofd zou en moest hij foutloos ‘de fiets van ons Jantje’ zingen, gevolgd door ‘ik zal haar trouwen, die baviaan’ en als toegift dan ook nog ff jodelen. Iedereen genoot hier van, maar Martien zelf misschien nog wel het meest.

Tijdens de straatrondwandelingen met carnaval, Koninginnedag en Sinterklaas was Martien ook altijd van de partij. Op zijn vaste plekje, linksvoor, zwaaide hij tussen de marsen door met de stokken in de lucht naar iedereen. Wat zullen we dit missen.

De stoel naast Ellen in de fanfare en het plekje linksvoor in de DCAP zal leeg zijn. De fiets van ons Jantje zal niet meer passeren en hij zal die Baviaan niet meer trouwen, maar binnen fanfare Eendracht en de DCAP zullen we Martien altijd blijven herinneren als een fantastisch lid en zal hij altijd een speciaal plekje houden. Hij blijft de concertmeester voor altijd. Martien, kei bedankt voor alles!